Mei 1944 Deel 2
Anneliese:
In deze maand vertelt mam over de vliegtuigen die naar beneden kwamen tijdens de oorlog. In Deel 1 vertelde ze over het vliegtuig dat brandend op hun huis dreigde te vallen maar door een wonder een draai maakte en een stukje verderop neerstortte.
Ook in Deel 2 heeft een vliegtuig de hoofdrol. Maar ook de angst als je een verklikker tegenkomt…
Mam:
Wat later dan dat eerste vliegtuig landde er een vliegtuig in de Zandstraat, achter het huis van Bertus Custers. Ik was die dag bij bakker Spanjers aan het werk. Samen met bakkersknecht ‘Van der Ven’ (d’n Booi) ging ik bij het vliegtuig kijken. Als er iets te beleven was waren we er meteen als de kippen bij. We dachten niet na, we waren gewoon jong en nieuwsgierig.
Overal kwamen mensen vandaan, iedereen wilde dit wel zien. We hadden al zoveel vliegtuigen in de lucht gezien en gehoord, maar dit vliegtuig stond kolossaal, zo enorm groot, gewoon voor onze neus op de grond.
‘Van der Ven’ ging met vele andere jongens uit Schaijk het vliegtuig in en namen van alles mee naar buiten. Broer Jan was natuurlijk er ook bij.
Plotseling verscheen er een meisje. Ze had tijdens het rennen door het weiland haar klompen verloren. Ik hoor haar weer zeggen, totaal buiten adem toen ze bij het vliegtuig aankwam, “Leg alles neer of ik geef jullie allemaal aan.”
Broer Jan draaide zich langzaam om. Bedachtzaam zei hij toen zachtjes tegen mij: “Zij is het dus…”
We waren allemaal bang en waren zo vertrokken.
Anneliese:
Dus jullie lieten alles achter?
Mam:
Sommige wel, sommige niet. Hoor maar:
Net terug bij bakker Spanjers brak daar de hel los. Een grote groep Duitsers stormde het huis binnen. Eén groep rende naar boven, ik zie ze nog de trap opstormen. Eén groep naar het achterhuis en de schuur. En één groep naar de twee kamers beneden en de bakkerij.
‘Van der Ven’ deed het bijna in zijn broek. Altijd al bleek kijkend, keek hij nu spierwit. Hij had namelijk zijn vliegtuigbuit niet achter gelaten maar snel verstopt in het deeg.
Van werken kwam die dag niet veel meer.
Ik hoorde nog lang hun laarzen klapperen (en mijn tanden) en hun geschreeuw (wat ik helemaal niet verstond).
Van de piloten is mij niets bekend, ik hoorde alleen maar geruchten. Zeker is dat ze in de buurt van het vliegtuig zijn verborgen.
Wat ik bijna wel zeker weet is dan onze Jan hier meer mee van doen had. En de dekens en parachutestof waar ik hierna weer van alles mocht maken? Dat die daar vandaan kwamen kan je donder op zeggen!
Ach, onze Jan, door een noodlottig ongeval veel te jong overleden…
