Brief, mam - 16 augustus 2019
Ha mam,
Er komen de laatste weken weer veel herinneringen naar boven. Zo ook afgelopen zondag , toen het precies één jaar geleden was dat jouw zus overkwam uit Canada. Tante Dora, samen met dochters Nellie en Ria. De weken ervoor waren best spannend. ‘Ben ik er dan nog? Kan ik het wel aan?’ Die vragen stelde jij ons heel vaak. Want je had qua gezondheid wel flink ingeleverd.
Ik ga terug naar 16 augustus 2019 en zie jou zitten op de bank. Een beetje onrustig, telkens even naar buiten kijken om te zien of ze er al aankomen. Als dan eindelijk een taxi voor jouw huis stopt, slaak je een diepe zucht. Terwijl mijn zus en ik de chauffeur en onze nichten helpen met de koffers, vallen jij en tante Dora elkaar in de armen. ‘Toch nog gelukt hè,’ zeg je met gebroken stem.
Zorgzaam zoals altijd nodig je iedereen uit aan tafel, glunderend kijk je rond, met je zus naast je. Corry en ik vullen onderwijl de tafel met allerlei lekkers.
Ondanks de jetlag slaat de familie uit Canada zich er goed doorheen. Er wordt gelachen, verteld, geluisterd, een traantje weggepinkt én gezongen. En bovenal, ik zie jou genieten, zo mooi! Ondertussen houd ik de klok in de gaten omdat er nog meer bezoek komt. Een verrassing voor jou en tante Dora. Hoop ik…
Een maand ervoor heb ik contact gehad met journaliste Miryam van der Stee vanwege haar zoektocht naar zussenverhalen. En ja mam, daarbij dacht ik natuurlijk meteen aan Tante Dora en jou. Hoe jullie 66 jaar geleden van elkaar afscheid moesten nemen, over jullie band met elkaar. Het grote gemis. En nu, beiden op hoge leeftijd, jij heel broos en bijna 93 jaar oud, en tante Dora nog heel kwiek, 90 jaar oud.
Miryam is direct enthousiast. Alleen moet ik het stil houden, anders maak jij je nóg meer zorgen dan je tot dan toe al doet.
Bij het verhaal horen ook foto’s en daarom is er voor die middag een fotograaf geregeld.
Ik moet weer lachen als ik denk aan de reacties op jullie gezichten mam. Eerst de verbazing, en dan als jullie doorhebben dat jullie samen op de foto moeten iets van ‘moet dat nou?!’, maar tenslotte is er die lach van ‘da’s leuk, dat doen we!’
Als een stel giechelende pubers zitten jullie even later naast elkaar. Ik zie ook de vermoeidheid op jouw gezicht verschijnen. Maar het plezier spat er van af. En terwijl de fotograaf jullie tweeën vereeuwigd, maken wij, de kinderen, ook enkele foto’s en filmpjes.
Intussen ben je wel héél benieuwd naar het boek wat rond jouw verjaardag in oktober zal verschijnen. ‘Dat is wel erg ver weg hè,’ zeg je zachtjes.
En dat klopt, die twee maanden zijn jou niet meer gegeven. Slechts tien dagen ná die foto-shoot dooft jouw kaarsje.
Mam, ondanks de pijn van het grote gemis, denk ik met veel plezier terug aan die mooie dag, 16 augustus 2019. Een dag met een gouden randje vol dierbare herinneringen.
Ik pak de foto’s er weer even bij. Kijk je van boven mee? Effe genieten hè!
