Er op uit, de frisse lucht in!
Zoals sommige peuters het kruipen overslaan, zo sloeg ik als puber het rijden op een brommer over. Ooit één poging gedaan, bij Pake en Beppe in Jubbega. 10 meter lang hield ik het op de brommer van Tjitske vol. Slingerend schoot ik verschrikt weg, wist totaal niet hoe om te gaan met gas geven of remmen. Zoooooo eng! Bibberend stapte ik af en zwoer daarna dat ik never nooit meer op een brommer zou stappen. Tot vandaag…
Met vrienden heb ik in Zeeland afgesproken, om op een Fluisterstep een ritje te maken door het mooie natuurgebied de Maashorst. Bij het woord step dacht ik aan mijn jeugd. Steppen, leuk, lang niet gedaan. Totdat ik de fluisterstep zie staan en merk dat ik het woord step iets te letterlijk heb genomen. Een elektrisch aangedreven “step”. Wat nu? Verbreek ik de eed van 50 jaar geleden?
Ik wil de anderen niet teleurstellen en besluit gewoon mee te doen. Zenuwachtig luister ik naar de uitleg vooraf “hoe een fluisterstep te bedienen”. Best simpel blijkt, eerst het sleuteltje een halve slag draaien. Daarna, terwijl je met beiden handen het stuur stevig vasthoudt, met je rechterhand de hendel het gas “opendraaien”. Ondanks dat ik niks hoor, loopt de fluisterstep al stationair, dus voordat ik het in de gaten heb, schiet mijn tweewielig vehikel vooruit. Oeps! Gelukkig knijp ik op tijd in de remmen en draai geschrokken gelijk het sleuteltje om. Pfff. De anderen volop schik natuurlijk, daarna zie ik er ook wel de humor van in 
Eenmaal vertrokken probeer ik de fluisterstep al hortend en stotend op de weg te houden. De grintkuilen maken het me niet makkelijk en ik stuur ongecontroleerd links en rechts de bermen in. Waar ben ik aan begonnen, vraag ik me continu af. Gelukkig stellen de anderen mij gerust en met hun tips tracht ik me iets meer te relaxen.
Zodra we de bossen inrijden, krijg ik er zelfs zin in. Ik doe daarbij een poging wat van mijn omgeving in me op te nemen. Bij het zien van de mooie grote dennenbomen, donkere vennen, grijze hei en de vele bankjes om onderweg even te rusten, begin ik te stralen. Kleine verdroogde dennenappeltjes schieten op het aangelegde pad door het bos krakend onder mijn brede banden weg. Grappig! Dat geluid herken ik flitst het plots door mijn hoofd, en die zware dennenlucht ook! En langzaam komen herinneringen van heel lang geleden naar boven. Terwijl ik mijn best doe om het tegemoetkomend verkeer op het smalle pad te ontwijken, begint het te spoken in mijn bovenkamer.
Zo zie ik in mijn herinnering weer mijn kleine beentjes, hoe ze driftig op-en-neergaan op mijn kleine rood-wit doortrapfietsje. Waarop ik vanaf de Bossestraat via de Zandstraat en Lage Baan naar de St. Annastraat, naar de vennen van Herperduin fiets, gelegen in de bossen tussen Schaijk en Herpen. Dit alles in de buurt van de Hongersteeg waar mijn wiegje heeft gestaan. Om er samen met klasgenootjes van de Lagere School te spelen, pootjebaden, kikkervisjes zoeken. Schitterende souvenirs van ver terug die nu ineens opborrelen.
Als we een soortgelijk ven van Herperduin passeren, omringd door een wit zandstrand, roep ik “Stop”. Ik wil even genieten van dit mooie uitzicht. We parkeren onze stoere fluistersteps en maken er samen even een momentje van. De foto’s zijn, zoals ze dat zo mooi zeggen, hiervan het bewijs.
Twee en een half uur nadat we zijn vertrokken, zit de rit er weer op. Mijn fluisterstep maakt intussen piepende en krakende geluiden, alsof het zich wil aanpassen aan mijn leeftijd. Met veel meer vertrouwen dan in het begin, stap ik af. Ondanks dat neem ik me toch voor om het, net als 50 jaar geleden, voorlopig weer bij deze ene keer te houden. Waarom? Lijkt me gewoon voor iedereen een stuk veiliger, hihi.
