Wentelteefjes
Blijven schuiven
Ik neem jullie in mijn gedachten zo’n dikke 50 jaar mee terug in de tijd. Hierbij komt het beeld van mijn moeder naar boven, in de keuken bij het kolenfornuis. Ze staat half voorovergebogen boven de koekenpan die ze zachtjes langzaam heen en weer beweegt. Het oude brood, gedoopt in een beslag van ei en melk, dat begint te kleuren én te geuren, mag natuurlijk niet aanbakken. Eenmaal goed van kleur, het eierbeslag gaar, krijgen wij, de kinderen, ieder een hele snee op ons bordje geschoven. De suikerpot die midden op de keukentafel staat gaat rond. Jullie begrijpen dat het voor ons toen elke dag wel restjesdag mocht zijn. Want waar mijn moeder echt een kei in is, is het creëren van lekkere simpele gerechten van de laatste kliekjes uit kelder, broodtrommel, koelkast of voorraadkast.
Waarom nu?
Waarom ik nu denk aan wentelteefjes? Dat zal ik jullie vertellen.
Het afgelopen weekend is op 90-jarige leeftijd de moeder van onze vriendin begraven. Later op de dag troffen we elkaar om even bij te kletsen. Wij, een oude vriendengroep met een luisterend oor, wilden uiteraard alles horen over de dienst.
We missen…
Ze beschrijft de dienst, de toegestroomde gasten, de volle zaal, de uit het oog verloren neven en nichten, oude kennissen, en het niet te onderdrukken gevoel van een reünie.
Tijdens de dienst vertelden zowel de kinderen als de kleinkinderen over het leven van moeder en oma. In elk verhaal werden haar kookkunsten geroemd. Uiteindelijk nam haar kleindochter, als vierde spreker, plaats achter de lessenaar. Ook zij had de herinneringen aan haar oma op papier gezet. Tijdens het voorlezen keek ze halverwege haar verhaal lachend op. “En wat ik het meest ga missen zijn toch wel haar…”
De zaal met genodigden schoot in de lach en vulden gezamenlijk haar tekst aan: “De wentelteefjes.”
Wederkerige Liefde
Mijn herinnering aan wentelteefjes zat ergens diep weggestopt, maar door haar verhaal proef, zie en ruik ik de wentelteefjes van mijn nu 92 jarige moeders weer. Daarbij komt ook dat gelukzalige gevoel van toen, bij het snoepen van die lekkernij, naar boven.
Kortom: door deze gebeurtenis staat het woord ‘Wentelteefje’ voor mij op dit moment gelijk aan ‘Liefde’. Wederkerige liefde wel te verstaan…
Recept
Theo bakte ook graag wentelteefjes. Tijdens één van de eerste kerstdiners bij De Bourgondische Hoeve serveerden wij die zelfs bij de voorgerechten. Hij gebruikte daarvoor sneetjes Kerststol. Maar wel mét geitenkaas van De Bokkesprong uit Veulen en een lepel honing uit de Maasduinen. Zoet met een hartige twist.
Als jullie zelf aan de slag willen met het bakken van Wentelteefjes heb ik voor jullie hieronder het recept mét de bereiding uitgewerkt. Dus aan de slag!
De Ingrediënten
Basis:
4 sneetjes oud brood
1,5 dl melk
2 eieren
1 volle el boter
Extra;
50 gram suiker
mespunt zout
snufje kaneel
Bereiding
Klop de eieren met de melk goed los in een ruime schaal.
Voeg daar eventueel aan toe de suiker, zout en kaneel.
Smelt de boter in een grote koekenpan.
Dompel de sneeën brood nu in dit eiermengsel. Neem voldoende tijd zodat ze zich goed kunnen volzuigen.
Als de pan gloeiend heet is, leg je de zompige sneeën in de gesmolten boter en bak je ze snel, met de pan heen en weer bewegend, om en om mooi geelbruin.
Serveer ze direct met het garnituur wat je al klaar hebt staan.
Smullen maar!
Zoete herinneringen die je dus ook hartig kan serveren.
Ik wens jullie een fijne dag.
Eén met veel ‘Wentelteefjes’-memories. Die voor iedereen weer anders is.
Ben nu best wel benieuwd, welke herinnering maakt jullie dag goed???
Lieve groet, Anneliese
