'Samen zijn' voelt zo verdomd goed!
Het begon allemaal na het openen van deze link: http://jolandapikkaart.nl/schrijfweek-biezen/
Heel even…
Samen opstaan, samen ontbijten, samen lunchen, samen avondeten.
Het is al weer een tijd geleden dat er voor mij een ‘samen’ was. Maar pas mocht ik weer even ervaren hoe dat voelt, was ik voor vijf dagen onderdeel van een speciaal ‘gezin’.
Vakantie?
Na 2011 ben ik nog geen enkele keer echt op vakantie geweest. 1 nachtje weg, oké, 2 nachtjes weg, poeh poeh, wat een geregel, ik heb daar echt een probleem mee. Want wie past er op de boerderij en wie verzorgt de dieren? Wie vraag ik daarvoor? Wie moet ik daarmee lastig vallen? Vragen om hulp is niet mijn sterkste kant, maar het is die paar keer hartstikke goed gegaan.
Daar komt bij dat op vakantie gaan gewoon nog niet goed voelt, dat was iets dat we sámen deden, Theo en ik. En het is ook zonde om die paar zuurverdiende centen zo maar uit te geven, vind ik... Om mij over te halen moet het wel speciaal zijn.
Zal ik?
Dan is daar het moment. Jolanda Pikkaart, mijn schrijfcoach, vraagt of ik meewil op schrijfvakantie. Werken aan mijn boek én vakantie houden. Nou zo’n combinatie zie ik wel zitten! Maar het is van zondagavond tot en met vrijdagavond, vijf dagen en vijf nachten… Ondanks dat ik dan zo lang van huis ben besluit ik er even tussenuit te gaan en zeg ik dus ja.
Hoor ik daar Herman van Veen? ‘Opzij, opzij, opzij, maak plaats…’
Voordat ik die bewuste zondag om 18 uur kan vertrekken werk ik me die hele dag uit de naad. Het lijkt alsof ik pas van mezelf mag vertrekken als ik alles uit kas en tuin heb weggewerkt. Zoals de courgettes, walnoten, druiven, komkommers, tomaten, vijgen…
De dozen, waarin ik de potten stop die ik vanaf de vroege ochtend vul met fruit & jam & chutney & soep, stapelen zich gedurende die zondag op. Na volop gekookt en geweckt te hebben, mag ik eindelijk gaan.
Rust!
Drie kwartier later loop ik met mijn koffertje het terras van Ecofarm De Biezen in Aarle Rixtel op waar ik allerhartelijkst wordt verwelkomd door Rina, de gastvrouw. Ze wijst mij de kamer in de oude boerderij waar de tijd heeft stil gestaan. Nostalgie en rust dalen neer. Tijd om alles uit te pakken. En dat is bij mij veel. Het fijne van reizen met een auto is namelijk dat je die helemaal vol kan stouwen met bagage, meer dan nodig is, fijn voor iemand die geen keuzes kan maken. Zo liggen er alleen al vijf paar schoenen in de kofferbak.
Mocht ik honger krijgen…
Mijn overlevingsmodus zorgt er voor, sinds ik alleen ben, dat ik altijd iets te eten bij me heb. Daarom sjouw ik die avond, naast mijn koffer, ook twee kratjes met etenswaar naar mijn slaapkamer. Zoals krentenbrood, crackers, mandarijnen, appels, potjes jam, milky ways, spekjes en chips. En niet te vergeten mijn waterkoker, verlengsnoer, theeglas en theezakjes.
Als mijn koffer is uitgepakt, de toilettas op de badkamer staat en mijn laptop een plaatsje op de tafel heeft gevonden, ga ik de anderen opzoeken, benieuwd met wie ik de volgende dagen ga doorbrengen.
Even later zitten we met zijn vijven buiten op het terras onder de parasol, te genieten van een glas wijn, knabbels én elkaars verhalen. Dat de gesprekken voornamelijk over schrijven gaan zal geen verrassing zijn. Met een goed gevoel wensen we elkaar na afloop goedenacht.
Een goede start
De volgende ochtend ontbijten we gezamenlijk. De tafel is rijkelijk gedekt, we komen niets tekort. Het is een gezellige en lekkere start van de dag. Vol energie zitten wij hierna in de startblokken klaar om de doelen die we ons zelf hebben gesteld vorm te geven. Met hulp van de schrijfcoach. Maar ook met de hulp van de anderen. Want dat is zo mooi, iedereen helpt elkaar. Als je niet meer weet hoe je verder moet leg je het probleem op tafel waarna we het met z’n allen vanuit diverse oogpunten bekijken. Dat geeft vaak verrassende eye-openers.
Ritme
De dagen krijgen een ritme. 8.00 uur ontbijten, 9.00 uur de plannen voor de dag bespreken, 10.00 uur schrijven, 13.00 uur soep met brood bij Jolanda, 14.00 uur schrijven, 17.00 uur resultaat van de dag gezamenlijk bespreken, 18.00 uur optutten, 19.00 uur dineren, 22.00 uur afnokken, slapen. En dat alles iedere dag weer en elke dag samen!
We zullen doorgaan!
Door vijf dagen intensief samen te werken aan onze boeken ontstaat er een binding, een klik. Bij het afscheid nemen we ons dan ook stellig voor om contact te houden. We gaan thuis proberen het opgebouwde ritme vast te houden. Dat dat moeilijk zal zijn weten we, want er wacht ons thuis volle agenda’s, vele verplichtingen.
Na één week merk ik dat het nog steeds in me zit. Wel iets aangepast, schrijven staat nu niet meer op de eerste plaats, maar toch, ik probeer het. Vroeg opstaan, schrijven, ontbijten, werken, lunchen, werken, planning maken voor de volgende dag, eten, nadenken over het verloop van mijn boek, ontspannen, slapen.
‘Social media’
‘Samen’ is nu helaas weer ingeruild voor ‘alleen’. Maar zit ik ergens mee, kom ik niet vooruit, heb ik even een zetje in de goede richting nodig, kan ik altijd terugvallen op ons schrijfclubje. Via de groeps-app en via een besloten facebookpagina. Die zorgen ervoor dat ‘Samen’, al is het wel op afstand, niet verdwijnt.
Blij
De schrijfweek was fantastisch, ik heb zonder gestoord te worden, zonder verplichtingen te hebben naar thuis, kunnen schrijven. In de vele hoofdstukken die ik deze week op papier heb gezet beleven Marjanneke en haar gezin mooie, lieve, ondeugende gebeurtenissen. En in mijn hoofd én aantekeningen zit de rest. Hun voetsporen, eind 19e eeuw, beginnen steeds meer vorm te krijgen.
Dank je wel schrijfcoach!
Dit alles dankzij Jolanda Pikkaart. Zij stuurt je, geeft richting, laat je niet bungelen. Én dankzij de groep. Hun opbouwende opmerkingen geven mij energie.
Samen hebben we een top week gehad, samen hebben we mooie vriendschappen opgebouwd. En dat samenzijn smaakt naar meer.
Gelukkig heeft Jolanda voor volgend jaar meteen weer nieuwe schrijfvakanties op De Biezen in Aarle Rixtel ingepland. Ik kijk er nu al, samen met mijn schrijfmaatjes, naar uit. Jolanda bedankt voor deze super leerzame, gezellige, gastvrije, eetrijke, zonnige ontspannen week.
Het Vervolg
We zijn een half jaar verder, het is april 2019. Weer ga ik mee met de schrijfvakantie van Jolanda Pikkaart. Maar nu wil ik het vrijblijvende omzetten naar echte stappen. En die heb ik gezet, samen met mijn schrijfcoach. Ik kwam, door haar adviezen en steun van mijn mede-schrijf-vakantiegangers in die week, in een flow terecht. Op de laatste dag is er een boekplanning gemaakt. De data staan vast wanneer ik mijn laatste hoofdstuk van Marjanneke klaar moet hebben, wanneer ik ga herschrijven, wanneer ik mijn manuscript mag inleveren, weer herschrijven, dan naar redacteur Sanne Visch om daarna na een mooie cover gemaakt te hebben alles naar de drukkerij te brengen. Begin december ligt mijn boek op de schappen in de boekwinkels! Tijdens deze grote stappen blijft Jolanda mij begeleiden, ze laat me niet in de steek. En weet je? Dat er niet alleen voor staan, dat 'samen-gevoel' voelt weer net als vorig jaar 'verdomd goed'!
Heb ik je aangestoken? Wil jij nu ook naar zo'n schrijfweek? Kijk dan eens op de volgende link: http://jolandapikkaart.nl/schrijfweek-biezen/
Tot de volgende keer! Schrijf ze!
Lieve groet,
Anneliese
