Adieu Restaurant Bloemers

Nieuwe uitdagingen
Vandaag, zondag 29 april, is het dan zo ver. Het is al een hele tijd geleden aangekondigd, maar restaurant Bloemers in Oeffelt sluit definitief haar deuren.
Ze zijn toe aan nieuwe uitdagingen en daar geef ik ze groot gelijk in.
Ondanks dat ga ik het restaurant ontzettend missen. Maar het leven gaat door. Soms moet je een andere weg inslaan.
Dat is gezond, dat geeft nieuwe inzichten en nieuwe energie.

Melancholie
Ruim 14 jaar geleden attendeerde onze wijnleverancier ons op dit restaurant. Nieuwsgierig gingen wij daar direct op af. Vanaf moment één waren wij verkocht. Maarten in de keuken en Susanne in de bediening, een perfect koppel. Het werd ons lievelingsrestaurant. 

Nazit
Je kon ons er meestal op de maandagavond vinden, gewapend met bloknoot en pen. Want we maakten er meteen ons huiswerk.
Op die avond bepaalden we tussen de gerechten door het menu voor het komende weekend. De basis daarvan bestond, afhankelijk van het seizoen en oogst kas, moestuin of boomgaard, uit ingrediënten van eigen land. Als dat klaar was konden we ons daarna volledig uitleven op diner en wijn. Uiteraard schoven na afloop Maarten en Susanne aan bij ons tafeltje. Praten over het werk, gerechten, smaken, recepten, wijnen, et cetera. We hadden altijd voldoende gespreksstof.

Herinneringen
Voor mij liggen daar veel herinneringen. We hadden ons vaste tafeltje dat dicht bij de bar stond en dicht bij de keuken. Via het raam hielden we contact. Het enige wat we bij binnenkomst nog moesten bepalen, was wie richting keuken of restaurant ging zitten. 

Theo
In de zomer was het in de beschutte tuin, achter het restaurant, goed toeven. Zo ook de laatste keer dat Theo en ik daar zaten. Theo kon nog maar kleine hapjes eten, maar genoot van de zwoele avond. Zo is het lied van Frank Boeijen, ‘Zeg me dat het niet zo is’ voor altijd verbonden aan die laatste avond, saampjes daar. Een mooie avond met dierbare herinneringen. (onderaan deze blog staat de link van Frank Boeijens lied)

Persoonlijk
In die 14 jaar Bloemers hebben we plezierige, moeilijke, feestelijke en verdrietige momenten gedeeld. Het gezin breidde uit. En ondanks het leeftijdsverschil pasten we goed bij elkaar. Eén week na Theo’s overlijden, stonden zij, op verzoek van Theo, in zijn keuken, voor onze familie te koken, op de dag van Theo’s afscheid. 

Mijn allerlaatste etentje
Twee weken geleden heb ik voor het laatst bij hen gegeten. Genoten van Maartens klassiekers, zoals de Crème Soep van Schaaldieren met daarin als extraatje een paar heerlijke oesters… Hier heb ik geleerd om in mijn eentje uit eten te gaan, om ook dan te kunnen genieten van een heerlijk diner. Ik voelde me daar thuis omdat ik wist dat Theo mij met een glimlach in de gaten hield. In gedachten hoorde ik hem dan zeggen; ‘Goed zo meissie, dat doe je goed.’ 

Dank
Maarten en Susanne, bedankt voor 14 jaar verwennerij in jullie restaurant.
Het zal voor mij, en velen met mij, raar zijn om niet meer in jullie restaurant te kunnen aanschuiven, te kunnen genieten van Maartens kookkunsten. Zoals bijvoorbeeld van zijn drie-bereidingen van tonijn, of in de wildtijd hertenstoof, -bief en -sucade. Of de gebakken rogvleugel met beurre noissette en kappertjes. Of, of…Het is over en uit.

Ik wens jullie heel veel succes met de nieuwe stappen die jullie gaan zetten, geniet van de kinderen, het is tijd voor quality-time!

We houden contact.

Lieve groet,
Anneliese

‹ Terug naar nieuwsoverzicht